No corazón dunha aldea esquecida entre os montes de Ourense, vivía Aldara, unha moza de voz doce e man áxil coa pandeireta.
Desde pequena aprendera os cantos que a súa avoa lle murmuraba ao oído nas noites de lúa chea. Dicían que a súa voz era quen de deter o vento, acougar o gando e facer medrar os toxos con flores.
O segredo da fonte cantareira
Mais Aldara non cantaba só por ledicia. A aldea, que en tempos fora un fervedoiro de festas e romarías, levaba anos enmudecida. Os camiños estaban cubertos de silvas, e os poucos veciños que quedaban murmuraban dun mal antigo, dun espírito da auga que se levara a alegría.
Un serán, guiada por un soño no que escoitaba unha voz fonda chamándoa entre regatos, Aldara colleu a súa pandeireta e marchou soa monte arriba. Sabía ben onde buscaba: a fonte vella, esquecida entre carballos e lendas. Aí, segundo contaban os vellos, vivía a Moura do Silencio, que durmía dende que un home lle roubara un cantar.
Cando chegou, o lugar estaba envolto nunha brétema estraña. Aldara sentou na pedra mollada e comezou a cantar. Unha alalá lenta, tecida con notas antigas, aquelas que a avoa lle deixara como herdanza. A medida que o son se estendía polo val, a fonte comezou a manar de novo. A auga, coma se cantase tamén, devolvía o eco da melodía con harmonías descoñecidas.
De súpeto, unha figura emerxeu do manancial: era a Moura. Ollos como escumas do río e cabelos coma hedras. Non falou, pero sorriu. Achegouse a Aldara e, cun xesto agradecido, púxolle unha estrela de luz na pandeireta.
Desde aquel día, cada vez que Aldara cantaba, a aldea volvía espertar. As romarías renaceron, os nenos xogaban polas corredoiras, e mesmo os paxaros aprendían os seus cantos. A fonte nunca máis secou, e nas noites claras, podía escoitarse a voz da Moura acompañando a cantareira.
E así foi como unha moza coa forza dun cantar antigo devolveu a vida a un pobo que aprendera a escoitar de novo.