Colaboraciones

Ourense precisa de moitos Etelvinos

Ourense precisa de moitos Etelvinos – Noela Blanco Rodríguez, exparlamentaria autonómica

Sempre pensei que o día comezaba demasiado cedo para ser un festivo, as veces non eran nin as 8 da mañá cando xa se escoitaba o espertador, son ao que inmediatamente seguían os pasos vigorosos pola casa, o espremedor… e cando me daba conta xa me estaba removendo as sabas dicíndome “xa son horas de erguerse”.

Co paso dos anos, o 1º de Maio comezou a ser tamén para min unha data importante, así que xuntos combinábamos o almorzo cunha sesión de piques. Eu aproveitaba para seguir preguntando con malicia “¿por que este ano tampouco ides xuntos na manifestación?”, comentario que el esquivaba coa agudeza que o caracterizaba, e que zanxaba apostilando,“¡aii, se Pablo Iglesias vos estivera vendo!”, algo ao que nunca me daba tempo a respostar porque viña acompañado dun amplo sorriso, un bico, e un “vémonos na manifestación!”.

O 1 de maio para Etelvino

Noela e Etelvino Blanco

Lembro dende ben pequeniña a Etelvino vivindo o 1º de Maio como un día grande, no que tentaba visibilizar a todos e todas os que nese momento sufrían un conflito laboral nas súas empresas. “Que non se me esqueza ninguén”, adoitaba dicirme a noite anterior cando facía as notas, que despois nunca lía ao día seguinte. Supoño que esta data marcada en vermello no seu calendario sindical e no noso familiar, era como o Domingo de Ramos para os católicos, un día para honrar, e dignificar, aínda que no seu caso fora para como el dicía sen cesar, “á clase traballadora”.

Non era un altar a porta da Subdelegación do Goberno ante a que remataban as manifestacións, nin tampouco por máis que a estética dos seus discursos se asemellara a de Fidel Castro, a Plaza da Revolución da Habana, pero a súa “homilía” atrapaba pola paixón que amosaba a tod@s os que alí estabamos, aos máis veteranos e aos máis novos, porque o revolucionarismo e o romanticismo sindical que o caracterizaban facían que esa utopía que promulgaba fora o motor que moitos precisabamos, para como dicía Galeano, seguir camiñando e avanzando.

Coas datas sinaladas pasa que hai quen por moito que crea, non practica o resto do ano, como os que todos coñecemos que o fin da coresma saen co ramiño, pero que non pisan a igrexa en todo o ano, nada que ver con Etelvino, que non soamente cría no sindicalismo, senón que era un “devoto practicante” todo o ano, por iso no fondo para el, todos os días eran 1º maio.  

O legado de Etelvino Blanco

Foi precisamente ese tesón, o seu liderazgo, e as veces as bágoas pola impotencia, xunto co apoio incondicional de Carmen, que sempre enchía o seu baleiro na casa, o que fixo que por todo Ourense haxa froitos do seu traballo: en cada convenio que negociou onde algún empresario me recoñeceu que se Etelvino estaba na mesa, a pesar de que era un duro e incombustible negociador, estaba tranquilo “porque tiña palabra”; en todos os conflitos laborais das pasadas décadas, algúns de especial dureza como o de Citroën; en cada matrícula da Uned de Ourense, que tanto custou conseguir para a nosa cidade; nas loitas por un campus digno; na defensa dunha atención de calidade para os nosos maiores, sinalando aos que lles roubaban e os maltrataban nas residencias; no cemiterio de San Francisco, onde os Amigos da República nos reunimos cada mes de abril; na afouteza de cada unha das nais que seguen loitando para que Ourense teña un centro de atención para rapaces e rapazas con discapacidade; en todos os traballadores e traballadoras que nalgún momento da súa vida recorreron a el para que os axudara, e se non podía, simplemente para escoitalos e darlles acougo; en cada rúa pola que pasaron as manifestacións que percorreron a nosa cidade nos últimos 30 anos, foran contra a guerra, o Nunca Máis,…; nos corredores da residencia, testemuñas de que aproveitaba os traslados na padiola para agradecer o traballo do persoal, e interesarse pola saúde da nosa sanidade pública; nos arquivos fotográficos e nas crónicas dos e das xornalistas aos que el tanto respectaba…

Ourense precisa de moitos Etelvinos
Ourense precisa de moitos Etelvinos

Liderou centos batallas xunto con moitas outras persoas, gañou moitas e non perdeu ningunha, porque como el ben sempre dicía, “nunca se perde cando se loita, simplemente, queda pendente”. Deixou semente de vitoria, pero os legados esvaécense se os e as que quedamos non seguimos labrando a terra.

Ourense precisa de moitos Etelvinos

Agora que centos de traballadores e traballadoras da banca, do téxtil, da hostalería…están presos da incerteza e do medo, cando os pequenos comerciantes suspiran diante dunha calculadora, e os desempregados perden a pouca esperanza que lles quedaba…agora que a incompetencia, os personalismos, e o exceso de escenificación se asentaron na vida pública da cidade situándoa nun acantilado de cristal, debéramos reflexionar acerca de que a pesares de que nos ensinaron que os ideais sobreviven as persoas, fai falla quen loite por eles, quen se revolva poñendo cabeza, corazón e voz contra a inxustiza social, a desigualdade, a insolidariedade, a precariedade laboral… Fan máis falta que nunca Etelvinos, líderes e lideresas sociais que removan conciencias predicando co exemplo, que salgan as rúas, e que se planten ante as inxustizas levantando o puño coa mesma firmeza e convicción coa que el adoitaba facelo.

Noela Blanco Rodríguez, exparlamentaria autonómica

Publicaciones relacionadas

Publicaciones relacionadas

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Botón volver arriba